Η αφορμή για να γραφτούν τα παρακάτω λόγια θα πρέπει να αναζητηθεί σ'ενα απόσπασμα απο τον Μικρό Πρίγκιπα του Αntoine de Saint Exupery:

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-Αντίο, είπε…

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.

-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου… Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται…

'Ολοι είμαστε υπεύθυνοι για τα τριαντάφυλλα μας απλα λίγοι ειναι εκέινοι που το θυμούνται και αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Οι άνθρωποι όλοι εκεί έξω ειστε το ίδιο για μένα... είστε ομόρφοι αλλα κενοί γιατί κανείς δεν πεθαίνει για σας. Βέβαια ένας απλός περαστικός το ίδιο θα έλεγε και για τους δικούς μου ανθρώπους αν τους έβλεπε ανανεμιγμένους στο πλήθος που περπατάει βιαστικά πανω κάτω στους δρόμους της Αθήνας.Όμως οι δικοι μου ανθρωποι από μόνοι τους έχουν περισσότερη αξία απ'όλους εσάς γιατί γι'αυτούς θα πέθαινα εγώ.Aυτούς φρόντισα,γι'αυτούς νοιάστηκα,αυτούς εξημέρωσα και το σημαντικότερο αυτοί εξημέρωσαν εμένα. Aκουσα το γέλιο τους,το κλάμα τους,τα παράπονα και τα όνειρα τους. Άκουσα ακόμα και τη σιωπή τους.

Ο χρόνος που ξόδεψα για τους ανθρώπους μου είναι αυτό που τους κάνει σημαντικόυς.

Γίνομαι για πάντα υπεύθυνη γι'αυτούς που έχω εξημερώσει.

ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΟΥ ΚΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ.

Κανείς μας δεν πρέπει να το ξεχάσει.

Αφιερωμένο στις φίλες μου οι οποίες ειναι οι ανθρωποι που ΕΓΩ από μόνη μου και με ελεύθερη βούληση διάλεξα να εξημερώσω και άφησα να μ'εξημερώσουν... Kαι όπως συνηθίζω να λεω: Φίλος είναι κάποιος που ξέρει το τραγούδι της καρδιάς σου και μπορεί να σου το τραγουδήσει όταν έχεις ξεχάσει τα λόγια.